moet in dit geval auto betekenen, H.P. horse power,geeft men zo in sporttaal de kracht van de motor niet aan? Een vierentwintig H.P. is een auto met paardenkracht vierentwintig.'

Hij stond op en vroeg:

'De gevangene was dus juist klaar met de lunch?'

'Ja.'

'En daar hij deze boodschap nog niet gelezen heeft, zoals blijkt uit de staat van de sigaar, is het waarschijnlijk dat hij hem net ontvangen had.'

'Hoe?'

'In zijn voedsel, in zijn brood of in een aardappel, weet ik het.'

'Onmogelijk, we hebben hem alleen maar toegestaan zijn eten te laten komen om hem in de val te lokken en we hebben niets gevonden.'

'Vanavond zullen we het antwoord van Lupin zoeken. Voor het ogenblik moet u hem buiten zijn cel houden. Ik ga dit naar de rechter van instructie brengen. Als hij het met me eens is, zullen we de brief ogenblikkelijk laten fotokopiëren en binnen het uur kunt u behalve deze voorwerpen, een precies gelijke sigaar in de la terugleggen waar de oorspronkelijke boodschap in zit. De gevangene moet niets vermoeden.'

Niet zonder een zekere nieuwsgierigheid keerde monsieur Dudouis 's avonds terug naar de griffie van de Santé in gezelschap van inspecteur Dieuzy. In een hoek op de kachel stonden drie borden.

'Heeft hij gegeten?'

'Ja,' antwoordde de directeur.

'Dieuzy, snij die paar stukjes macaroni eens in hele kleine stukjes en maak dat hompje brood eens open ... Niets?'

'Nee, chef.'

Monsieur Dudouis bekeek de borden, de vork, de lepel en tenslotte het mes, een normaal mes met een rond lemmet. Hij liet het heft naar links en toen naar rechts draaien. Naar rechts week het mes en kon men het losschroeven. Het mes was hol en diende als omhulsel voor een velletje papier.

'Poeh!' zei hij, 'dat is ook niet erg slim voor een man als Arsène. Maar laten we geen tijd verliezen. Jij, Dieuzy, moet een onderzoek gaan instellen in dat restaurant.'

Toen las hij:

 

Ik verlaat me op jou, H.P. volgt iedere dag uit de verte. Ik ga voorop. Tot spoedig, lieve en bewonderenswaardige vriendin.

 

'Eindelijk,' riep monsieur Dudouis uit, zich in zijn handen wrijvend, 'geloof ik dat de zaak de goede kant uit gaat. Een kleine ruggensteun van onze kant en de ontsnapping lukt ... in ieder geval in die mate dat wij de medeplichtigen kunnen grijpen.'

'En als Arsène Lupin u door de vingers glipt?' wierp de directeur tegen.

'We zullen het nodige aantal mensen aan het werk zetten. Mocht hij ons toch te glad af zijn ... des te erger voor hem. Wat de bende aangaat, al weigert de chef te praten, de anderen zullen spreken.'

En inderdaad sprak hij niet veel, Arsène Lupin. Al maanden lang sloofde monsieur Bouvier, de rechter van instructie, zich tevergeefs uit. De verhoren liepen uit op onbelangrijke samenspraken tussen de rechter en de advocaat, monsieur Danval, een van de prinsen van de balie, die trouwens van de beschuldigde niet meer wist dan de eerste de beste.

Van tijd tot tijd liet Arsène Lupin zich uit beleefdheid ontvallen:

'Zeker, meneer de rechter, we zijn het samen eens: de roofoverval op de Crédit Lyonnais, de overval van de Rue de Babylone, de uitgave van valse bankbiljetten, de zaak met de verzekeringsagenten, de beroving van de kastelen van

Armesnil, van Gouret, van Imblevain, van Grosellier en van Malaquis, dat is allemaal het werk van uw dienaar.'

'Maar zou u me dan kunnen zeggen ...'

'Onnodig, ik geef alles toe, alles en zelfs tien keer meer dan u vermoedt.'

De rechter had, het vechten moe, afgezien van die langdradige verhoren. Nadat hij vernomen had dat er twee briefjes onderschept waren, vatte hij ze weer op. En regelmatig werd Arsène Lupin, 's middags om twaalf uur, van de Santé naar het Dépot gebracht in de gevangeniswagen met een aantal andere gevangenen. Zij vertrokken daar weer om drie of vier uur.

Maar op een middag werd die terugtocht onder bijzondere omstandigheden afgelegd. Daar de andere gevangenen van de Santé nog niet ondervraagd waren, besloot men eerst Arsène Lupin terug te brengen. Hij ging dus alleen de auto in.

Die gevangeniswagens, in de volksmond 'slamandjes' genoemd, zijn in de lengte verdeeld door een middengang waarop tien hokjes uitkomen: vijf rechts en vijf links. Elk van deze hokjes is zo gemaakt dat men er alleen maar kan zitten en dat de vijf gevangenen, behalve dat ze ieder maar een heel smalle plaats hebben, van elkaar gescheiden zijn door evenwijdige schotten.