De Zoon van Tarzan

DE ZOON VAN TARZAN.

__________

NAAR HET ENGELSCH

VAN

EDGAR RICE BURROUGHS

DOOR

W. J. A. ROLDANUS Jr.

_____________________________

GEAUTORISEERDE VERTALING.

___________________________________

RIJSWIJK (Z.-H.).

AMSTERDAM.

BLANKWAARDT & SCHOONHOVEN,

J. C. DALMEIJER,

HOOFDSTUK I.

De pinas van de Marjorie W. dreef met de eb en den stroom mede den breeden Oegambi af. De bemanning lag lui te genieten, nu het zware werk van stroomopwaarts roeien niet meer noodig was. Drie mijlen beneden hen lag de Marjorie W. zelf, klaar om weg te zeilen, zoodra zij aan boord geklommen zouden zijn en de lange boot in de davits geheschen hebben. Maar al heel gauw werd de aandacht van alle mannen, die lagen te droomen of te praten, getrokken naar den noordelijken oever der rivier, waar een vreemde verschijning van een man met een krakende falsetstem en magere uitgestrekte armen stond te schreeuwen.

„Wat voor den duivel is dat?” riep een der bemanning.

„Een blanke!” prevelde de stuurman en dan: „Aan de riemen, jongens! Roeit naar den oever, dan kunnen we zien, wat hij wil!”

Toen zij dicht bij den oever kwamen, zagen zij een uitgemergeld wezen met enkele verwarde en vastgeplakte grijze lokken. Het magere, gebogen lichaam was op een lendendoek na bloot. Tranen rolden langs de ingevallen, door de pokken geschonden wangen. De man kakelde tegen hen in een vreemde taal.

„Spreek je Engelsch?” riep de stuurman tegen den man. Hij sprak het, gebroken en stotterend, alsof hij dit in jaren niet gebruikt had, en smeekte hun hem mede te nemen uit dit vreeselijke land. Eenmaal aan boord van de Marjorie W. deed de vreemdeling zijn redders een jammerlijk verhaal van lijden, ont-6

beringen en martelingen, dat zich over een tijdvak van tien jaar uitstrekte. Hoe hij naar Afrika gekomen was vertelde hij hun niet; hij liet hen in de waan, dat hij de gebeurtenissen in zijn leven, welke voorafgegaan waren aan de beproevingen, die hem geestelijk en lichamelijk tot een wrak gemaakt hadden, had vergeten. Hij zeide hun zelfs zijn waren naam niet en zoo kenden zij hem alleen als Michael Sabrov; trouwens er bestond geen enkele gelijkenis tusschen dit jammerlijk wrak en den manlijken, hoewel immoreelen Alexis Paulvitch van vroeger.

Tien jaar geleden was de Rus het lot van zijn vriend, den aartsduivel Rokoff, ontsnapt en niet één, doch tallooze malen in die tien jaren had Paulvitch het noodlot vervloekt, dat Nicolas Rokoff den dood en ontheffing van lijden had gegeven, terwijl het hem de afschuwelijke verschrikkingen toegedeeld had van een bestaan, dat oneindig veel erger was dan de dood, die hardnekkig weigerde hem op te eischen. Paulvitch was, toen hij de dieren van Tarzan en hun woesten meester zich op het dek van den Kinedid had zien verdringen, naar den jungle gevlucht en zich uit vrees, dat Tarzan hem vervolgen en gevangen nemen zou, daarin zóó ver gewaagd, dat hij ten slotte terecht gekomen was bij een der wilde kannibalen-stammen, die den druk van Rokoff's slecht humeur en brute wreedheid gevoeld hadden.