Yalnız biz

hepsinin yanından geçiyoruz bir soluk gibi.

Sözbirliği etmişler bizi söylememeye, belki biraz

utanarak, anlatılmaz umut bağlayarak biraz da.

Sevenler, siz birbirine yetenler, sizden soruyorum

bizleri. Birbirinizi kavrıyorsunuz. Kanıtlarınız var mı?

Bakın, ne oluyor bana, bir elim öbürünün

farkına varıyor, ya da yıpranmış yüzüm

onların arasında saklıyor kendisini. Duyuş veriyor

bana bu azıcık. Ama tek bu yüzden varolabilen kimdir?

Sizler, karşıdakinin coşkusuyla artanlar,

ta ki o kendinden geçerek yakarır:

Yeter artık–; siz ellerin altında

bağ yılları gibi olgunlaşanlar, kimi kez

yokolup gidenler, tek öbürü bütün bütün

ağır bastığı için: Sizden soruyorum bizleri.

Biliyorum, mutluluktur sizin dokunuşunuz, çünkü okşayış

saklar, çünkü sizin, sevgililer, örttüğünüz

yer geçmez, çünkü onun altında sezersiniz

o katıksız süreyi. Neredeyse bengilik

umarsınız kucaklaşmadan. Ama ilk bakışın

korkusunu aşınca, pencerede özleyişi,

birlikte ilk yürüyüşü bahçede, bir kez:

Sevenler, daha öyle misiniz? Biriniz öbürünün

ağzına yükselip yapıştığında–; içkiye içki:

Ah nasıl tuhaftır eylemden kopuşu içenin o an.

Şaşırtmadı mı sizi Attika sin taşlarında insan tavırlarının

sakınganlığı? Sevgi ve ayrılış nasıl hafifçe konmuştu

omuzlarına, başka bir hamurdan yoğrulmuşlardı

sanki. Düşünün o elleri, nasıl öyle ağırlıksız

durur, oysa güç doludur daha gövdeler.

Şuydu onların bildiği, o kendini yenmişlerin: Vardık buraya,

bizim olan işte bu, işte böyle dokunmak birbirimize;

tanrılar daha zorlu kavrıyor bizleri. Ama o tanrıların bileceği iş.

Bizim de olaydı gösterişsiz ve arık

bir insanca yerimiz, bir ekili toprağımız, kayalarla

ırmağın arasına sıkışmış. Aşıyor bizi de kendi

yüreğimiz çünkü, onlarda olduğu gibi. Ama biz

yatıştırıcı imgeler içinde ardından bakamıyoruz,

tanrısal gövdeler içinde, onu daha da ölçülü kılacak.

DIE DRITTE ELEGIE / ÜÇÜNCÜ AĞIT

DIE DRITTE ELEGIE

Eines ist, die Geliebte zu singen. Ein anderes, wehe,

jenen verborgenen schuldigen Fluß-Gott des Bluts.

Den sie von weitem erkennt, ihren Jüngling, was weiß er

selbst von dem Herren der Lust, der aus dem Einsamen oft,

ehe das Mädchen noch linderte, oft auch als wäre sie nicht,

ach, von welchem Unkenntlichen triefend, das Gotthaupt

aufhob, aufrufend die Nacht zu unendlichem Aufruhr.

O des Blutes Neptun, o sein furchtbarer Dreizack.

O der dunkele Wind seiner Brust aus gewundener Muschel.

Horch, wie die Nacht sich muldet und höhlt. Ihr Sterne,

stammt nicht von euch des Liebenden Lust zu dem Antlitz

seiner Geliebten? Hat er die innige Einsicht

in ihr reines Gesicht nicht aus dem reinen Gestirn?

Du nicht hast ihm, wehe, nicht seine Mutter

hat ihm die Bogen der Braun so zur Erwartung gespannt.

Nicht an dir, ihn fühlendes Mädchen, an dir nicht

bog seine Lippe sich zum fruchtbarern Ausdruck.

Meinst du wirklich, ihn hätte dein leichter Auftritt

also erschüttert, du, die wandelt wie Frühwind?

Zwar du erschrakst ihm das Herz; doch ältere Schrecken

stürzten in ihn bei dem berührenden Anstoß.

Ruf ihn … du rufst ihn nicht ganz aus dunkelem Umgang.

Freilich, er will, er entspringt; erleichtert gewöhnt er

sich in dein heimliches Herz und nimmt und beginnt sich.

Aber begann er sich je?

Mutter, du machtest ihn klein, du warsts, die ihn anfing;

dir war er neu, du beugtest über die neuen

Augen die freundliche Welt und wehrtest der fremden.

Wo, ach, hin sind die Jahre, da du ihm einfach

mit der schlanken Gestalt wallendes Chaos vertratst?

Vieles verbargst du ihm so; das nächtlich-verdächtigte Zimmer

machtest du harmlos, aus deinem Herzen voll Zuflucht

mischtest du menschlichern Raum seinem Nacht-Raum hinzu.

Nicht in die Finsternis, nein, in dein näheres Dasein

hast du das Nachtlicht gestellt, und es schien wie aus

Freundschaft.

Nirgends ein Knistern, das du nicht lächelnd erklärtest,

so als wüßtest du längst, wann sich die Diele benimmt…

Und er horchte und linderte sich. So vieles vermochte

zärtlich dein Aufstehn; hinter den Schrank trat

hoch im Mantel sein Schicksal, und in die Falten des Vorhangs

paßte, die leicht sich verschob, seine unruhige Zukunft.

Und er selbst, wie er lag, der Erleichterte, unter

schläfernden Lidern deiner leichten Gestaltung

Süße lösend in den gekosteten Vorschlaf :

schien ein Gehüteter… Aber innen: wer wehrte,

hinderte innen in ihm die Fluten der Herkunft?

Ach, da war keine Vorsicht im Schlafenden; schlafend,

aber träumend, aber in Fiebern: wie er sich ein-ließ.

Er, der Neue, Scheuende, wie er verstrickt war,

mit des innern Geschehns weiterschlagenden Ranken

schon zu Mustern verschlungen, zu würgendem Wachstum,

zu tierhaft

jagenden Formen. Wie er sich hingab –. Liebte.

Liebte sein Inneres, seines Inneren Wildnis,

diesen Urwald in ihm, auf dessen stummem Gestürztsein

lichtgrün sein Herz stand. Liebte. Verließ es, ging die

eigenen Wurzeln hinaus in gewaltigen Ursprung,

wo seine kleine Geburt schon überlebt war. Liebend

stieg er hinab in das ältere Blut, in die Schluchten,

wo das Furchtbare lag, noch satt von den Vätern. Und jedes

Schreckliche kannte ihn, blinzelte, war wie verständigt.

Ja, das Entsetzliche lächelte… Selten

hast du so zärtlich gelächelt, Mutter. Wie sollte

er es nicht lieben, da es ihm lächelte. Vor dir

hat er’s geliebt, denn, da du ihn trugst schon,

war es im Wasser gelöst, das den Keimenden leicht macht.

Siehe, wir lieben nicht, wie die Blumen, aus einem

einzigen Jahr; uns steigt, wo wir lieben,

unvordenklicher Saft in die Arme. O Mädchen,

dies: daß wir liebten in uns, nicht Eines, ein Künftiges, sondern

das zahllos Brauende; nicht ein einzelnes Kind,

sondern die Väter, die wie Trümmer Gebirgs

uns im Grunde beruhn; sondern das trockene Flußbett

einstiger Mütter; sondern die ganze

lautlose Landschaft unter dem wolkigen oder

reinen Verhängnis; dies kam dir, Mädchen, zuvor.

Und du selber, was weißt du–, du locktest

Vorzeit empor in dem Liebenden. Welche Gefühle

wühlten herauf aus entwandelten Wesen. Welche

Frauen haßten dich da. Was für finstere Männer

regtest du auf im Geäder des Jünglings? Tote

Kinder wollten zu dir… O leise, leise,

tu ein liebes vor ihm, ein verläßliches Tagwerk, – führ ihn

nah an den Garten heran, gieb ihm der Nächte

Übergewicht …..

Verhalt ihn …..

ÜÇÜNCÜ AĞIT

Biri var, sevgiliyi söylemek. Öbürü eyvah,

o saklı, o suçlu ırmak tanrısını kanın.

Genç kız, senin uzaklardan seçtiğin delikanlı, o kendisi

ne bilir isteğin efendisini, çok zaman yalnızlığı içinde

sen daha dindirmeden ya da hiç yokmuşun gibi,

ah hangi bilinmezlikle damlayarak o tanrı başını

kaldıran, sonsuz bir ayaklanmaya çağırıp geceyi.

Ey kanın Neptün’ü, korkunç üç çatalıyla.

Ey sarmal midyeden yapılmış göğsünün karanlık yeli.

Kulak ver, gece nasıl çukurlaşıp oyuluyor. Siz, yıldızlar,

sizlerden doğmuyor mu sevenin isteği sevdiğinin yüzüne?

İçten içe kavrayışı arık yüzünü onun

bir arık yıldızdan değil mi?

Sen germedin, yazık, ne de anası gerdi

kaşlarının yayını böyle bekleyiş dolu.

Seninle değil, onu duyan kız, seninle değil

dudağının kıvrılışı daha verimli anlatıma.

Sanır mısın gerçekten, senin tüy gibi hafif ortaya çıkışındır

onu böylesine sarsan, sen ki sabah yeli gibi gelirsin?

Gerçi onun yüreğini oynattın; ama içinde boşanan

daha eski korkulardı hafif dokunuşunla senin.

Çağır onu… Gene bütün bütün çağıramazsın karanlık

çevresinden. İstemesine ister, kopup gelir, rahatlayıp alışır

senin saklı yüreğine, alır ve başlar kendini.

Ama hiç başladı mı kendini?

Sendin onu küçük yapan, ey ana, sendin onu başlayan;

senin için yeniydi o, yeni gözleri üstüne

iyi dünyayı eğdin, savdın yabancısını.

Ah nerede o yıllar, sen, daha fidan gibi,

kaynayan kaos’un yerini tutardın onun gözünde?

Çok şey sakladın ondan; geceleyin kuşku veren odayı

zararsız kıldın; sığınaklar dolu yüreğinden biraz

insanca uzay kattın gece uzayına odanın.

Zifiri karanlığa değil, hayır, daha yakın varlığına koyardın

gece lambasını, o da sanki dostluğundan ışırdı.

Tek çıtırtı olmazdı ki ona gülümseyerek açıklayamayazsın;

çoktan bilir gibiydin, sofanın ne zaman canlandığını.

Kulak kabartırdı o, yatışırdı. Öylesine güçlüydü

sevgi dolu kalkışın; koca mantosu içinde alınyazısı

dolabın ardına saklanırdı, tedirgin geleceği sığardı

hafifçe yer değiştiren kıvrımları arasına perdenin.

Kendisi rahatlamış yatardı böyle, akıtıp

gözkapakları altında o tatlılığı ön uykusuna,

senin biçimlendirdiğini oyun gibi–;

korunmuş görünürdü… Ama içinde: Kim savar,

kim tutardı içinde aslının ırmaklarını?

Ah sakıntı yoktu uyuyan için; uyurken,

ama düş görürken, ama hummada: Nasıl bırakırdı kendini.

Daha yeni, daha ürkek, nasıl yakalanırdı içindeki oluşun

çepeçevre boy veren sarmaşıklarına dolanıp,

örnekler olurdu, boğazlayıcı üreyiş, kovalayan

hayvansı biçimler.