Lassie


HOOFDSTUK I

NIET TE KOOP

Iedereen in Greenall Bridge kende Lassie van Sam Butt. Je kunt gerust zeggen dat ze de meest bekende hond van het dorp was.

Vrijwel iedereen in het dorp moest namelijk toegeven dat zij de mooiste collie was die men ooit gezien had en dat wilde wat zeggen, want Greenall Bridge ligt in het graafschap Yorkshire, en van alle plaatsen op de wereld komen daar de mooiste honden voor.

In dit kale gedeelte van Noord-Engeland schijnt de hond te gedijen als hij nergens anders doet. De wind en de koude regens die over de heidevlakten zwiepen, maken dat de honden een weelderige vacht hebben en even stoer zijn als de mensen die er wonen. Het volk houdt van honden en is erg bedreven in het fokken. Er liepen heel wat prachtige honden in Greenall Bridge achter hun baasjes aan, maar iedereen moest toegeven dat de driekleurige collie van Sam Butt de mooiste was.

Er was echter nog een andere reden waarom iedereen Lassie zo goed kende in het dorp. Dat was omdat je de klok op haar gelijk kon zetten.

Op een dag, al weer vele jaren geleden, was Sam Butts zoontje Joe bevend van opwinding thuis gekomen. „Moeder! Wie denkt u dat er vandaag toen ik uit school kwam op me zat te wachten? Lassie! Begrijpt u hoe ze wist waar ik was?"

„Ze moet het geroken hebben, Joe, anders kan ik het niet uitleg- gen."

Hoe het ook zij, Lassie wachtte voortaan iedere dag bij het hek van de school. En weken, maanden en jaren waren voorbijgegaan en iedere dag zat de collie daar te wachten.

Of 't nu regende of de zon scheen, altijd was de hond er, wachtend op een jongen, een van de dozijnen die over het plein zouden komen aanstormen - maar voor de hond de énige waar het om ging. En iedere keer weer zouden ze elkaar opnieuw hartelijk begroeten; daarna zouden de jongen en de hond samen naar huis gaan.

Vier jaar lang was het altijd zo gegaan. Lassie was een geliefde verschijning in het dagelijkse leven van het dorp. Vrijwel iedereen kende haar. Maar het volk van Greenall Bridge was vooral zo trots op Lassie omdat zij voor hen iets vertegenwoordigde dat niet zo gemakkelijk onder woorden gebracht kon worden. Het had iets te maken met hun eigen trots. En hun trots had iets te maken met geld.

Een rijk man kan evenveel van zijn hond houden als een arm man, op dit punt is er geen verschil tussen hen, maar er is wel verschil in de wijze waarop zij met hun geld om moeten gaan. De arme man overlegt en denkt erover na hoeveel paar schoenen hij nodig zal hebben en hoeveel eten voor de kinderen, en hij zal naar huis gaan en zeggen: „Ja, er zat niet veel anders op dan hem te verkopen, laten we er niet verder over praten."

Op die manier hadden heel wat mooie honden hun huizen in Greenall Bridge verlaten. Maar Lassie niet!

Het hele dorp wist dat zelfs de graaf van Rudling niet in staat was geweest Lassie van Sam Butt te kopen, zelfs niet de graaf in hoogst eigen persoon, die op het grote landgoed op een kilometer afstand van het dorp woonde en die kennels vol prachtige honden bezat.

Nu al drie jaar lang had de graaf geprobeerd Lassie te kopen, maar Sam had zich niet laten overhalen.

„Het dient nergens toe me meer geld te bieden," had hij gezegd. „Lassie is nu eenmaal niet te koop! Zo is 't en niet anders!" Het hele dorp wist dit. En het was om deze reden, dat Lassie zoveel voor hen betekende.

Maar hoe trots Sam Butt ook was, en hoeveel hij ook van de mooie Lassie hield, er kwam ook voor hem een moment dat geld héél erg belangrijk was. Zo belangrijk...

HOOFDSTUK II

IK WIL NOOIT MEER EEN ANDERE HOND

Lassie was er niet! Dat was alles wat Joe Butt wist toen hij die dag uit school kwam. Hij was naar het hek gelopen, waar Lassie altijd op hem wachtte. En zij was er niet!

Daar stond Joe Butt, een stevige jongen met een vriendelijk gezicht en hij probeerde het te begrijpen. Er kwamen rimpels in zijn brede voorhoofd boven zijn bruine ogen. Hij keek de straat op en af. Misschien was Lassie laat! Hij wist echter wel dat dit de reden niet kon zijn, dieren zijn nu eenmaal niet als mensen. Mensen hebben horloges en klokken en toch komen zij nog vaak te laat. Dieren hebben geen klokken nodig om te weten hoe laat het is! Zij hebben iets binnenin zich dat betrouwbaarder is dan horloges. Dat is hun „tijdgevoel" en dat faalt nooit. Zij weten zonder zich te vergissen, precies wanneer het tijd is voor de een of andere vastgestelde levensgewoonte.

Joe Butt wist dat. Hij had er dikwijls met zijn vader over gesproken en hem gevraagd hoe het toch kwam dat Lassie wist wanneer het tijd was om naar school te gaan. Nee, Lassie kon niet te laat zijn.

Joe Butt stond in de vroege zomerzon en dacht hierover na. Plotseling schoot een gedachte door zijn hoofd. Misschien was ze overreden! Op hetzelfde ogenblik dat dit denkbeeld hem in een paniekstemming bracht, liet hij het varen. Lassie was veel te goed afgericht om niet voorzichtig te zijn op straat. Ze liep altijd netjes en voorzichtig op de kleine steentjes.