En hij wist zeker dat kapitein Wentworth niet minder kans op een onderscheiding maakte dan welke andere marineofficier ook. O, het zou voor elk van zijn zusters een kapitale partij zijn.

‘Ik kan niet anders zeggen,’ antwoordde Mary. ‘Stel je toch eens voor dat hij tot een hoge rang zou worden verheven! Als hij toch ooit eens baronet zou worden! “Lady Wentworth” klinkt bijzonder goed. Ja, dat zou zeker mooi zijn voor Henrietta! Dan zou zij voorrang op mij krijgen en dat zou onze Henrietta natuurlijk niet spijten. Sir Frederick en Lady Wentworth! Maar het zou natuurlijk maar een nieuwe titel zijn en eigenlijk heb ik maar weinig op met al die verheffingen van tegenwoordig.’

Het kwam Mary het beste uit te denken dat Henrietta zijn uitverkorene was, en wel om Charles Hayter, wiens pretenties ze graag beëindigd zou zien. Ze keek hartgrondig neer op de Hayters en zou het als een zware slag beschouwen wanneer de bestaande banden tussen beide families nauwer werden aangehaald - bijzonder triest voor haarzelf en voor haar kinderen.

‘Eigenlijk,’ zei ze, ‘vind ik hem beslist geen geschikte partij voor Henrietta en met het oog op de verbintenissen die de Musgroves eerder zijn aangegaan, heeft ze het recht niet zich zo te vergooien. Ik vind dat een jonge vrouw niet het recht heeft om een keuze te maken die voor de belangrijkste leden van haar familie zo nadelig en vervelend is, om mensen die daar niet aan gewend zijn met zulke lage connecties op te schepen. En zeg nu zelf, wat stelt die Charles Hayter eigenlijk voor? Een doodgewone plattelandspredikant. Een bijzonder ongepaste verbintenis voor juffrouw Musgrove van Uppercross.’

Haar echtgenoot kon het daar echter niet mee eens zijn; niet alleen mocht hij zijn neef erg graag, maar bovendien was Charles Hayter een eerstgeboren zoon en zelf zag hij de dingen ook als een eerstgeboren zoon.

‘Het is onzin wat je daar zegt, Mary,’ luidde dan ook zijn antwoord. ‘Het zou geen geweldige verbintenis voor Henrietta zijn, maar Charles maakt een heel goede kans om over een jaar of twee iets van de bisschop te krijgen, via de Spicers, en je mag niet vergeten dat hij een eerstgeboren zoon is. Als mijn oom komt te overlijden, erft hij een aardig fortuin. Het landgoed in Winthrop is minstens honderd bunder groot en dan is er nog de boerderij vlak bij Taunton; dat land behoort tot het beste van de hele streek. Ik geef toe dat onze andere neven stuk voor stuk een rampzalige partij voor Henrietta zouden zijn en dat zou natuurlijk ook nooit mogen gebeuren; hij is de enig mogelijke kandidaat. Maar hij is een bijzonder aardige, geschikte kerel. Als hij Winthrop eenmaal in handen heeft, zal hij er een heel ander huis van maken en er op een heel andere manier gaan leven, en met zo’n landgoed kan hij nooit geminacht worden. Een waardevol, onvervreemdbaar landgoed -nee, nee, Henrietta kan het heel wat minder treffen dan met Charles Hayter, en als zij hem heeft en Louisa kan kapitein Wentworth krijgen, dan ben ik dik tevreden.’

‘Charles kan zeggen wat hij wil,’ riep Mary tegen Anne zodra hij de kamer had verlaten, ‘maar het zou vreselijk zijn als Henrietta met Charles Hayter zou trouwen, vreselijk voor haar en nog veel erger voor mij. En daarom mogen we alleen maar hopen dat kapitein Wentworth hem gauw uit haar gedachten verdrijft en volgens mij is dat zelfs al gebeurd. Ze schonk gisteren haast geen aandacht aan Charles Hayter. Ik wou dat je er ook was geweest, dan had je kunnen zien hoe ze zich gedroeg. En het is onzin te beweren dat kapitein Wentworth net zo dol op Louisa is als op Henrietta, want hij mag Henrietta beslist het liefst. Maar Charles is zo zeker van zijn zaak! Ik wilde dat je er gisteren bij was geweest, dan had je misschien kunnen zeggen wie van ons gelijk heeft. Ik weet zeker dat je er net zo over zou denken als ik, tenzij je me per se zou willen tegenspreken.’

Dit alles had Anne kunnen gadeslaan tijdens een diner bij meneer Musgrove, maar ze was thuisgebleven met de tweeledige verontschuldiging dat zijzelf hoofdpijn had en dat de toestand van de kleine Charles iets verslechterd was. Haar enige doel was geweest om kapitein Wentworth te mijden, maar dat ze nu niet gevraagd kon worden om als scheidsrechter op te treden, bleek een bijkomstig voordeel van een rustig avondje thuis.

Wat kapitein Wentworths bedoelingen betreft leek het haar belangrijker dat hij zelf bedacht wat hij wilde - vroeg genoeg om het geluk van beide zusters niet in gevaar te brengen en zijn eigen naam niet te schaden - dan dat hij Henrietta verkoos boven Louisa, of Louisa boven Henrietta. Beiden zouden, voor zover zij het kon beoordelen, een opgeruimde, liefdevolle vrouw voor hem zijn. Maar als ze aan Charles Hayter dacht, moest haar fijngevoelige aard zich wel storen aan het lichtzinnige gedrag van een jonge vrouw die er op zich niet op uit was te kwetsen, en moest haar warme hart wel meevoelen met de pijn die hierdoor werd veroorzaakt. Mocht Henrietta zich echter inderdaad op haar gevoelens hebben verkeken, dan kon deze vergissing niet snel genoeg duidelijk worden gemaakt.

Charles Hayter was zeer verontrust en gegriefd door het gedrag van zijn nicht. Ze was te lang op hem gesteld geweest om nu zo van hem vervreemd te zijn dat twee ontmoetingen alle hoop hadden gedoofd en hem geen andere keus lieten dan Uppercross voorgoed te mijden. Toch was de verandering onmiskenbaar genoeg om -met een man als kapitein Wentworth als mogelijke oorzaak - als alarmerend te worden beschouwd. Hij was slechts twee zondagen afwezig geweest en bij zijn afscheid had zij grote belangstelling getoond, meer zelfs dan hij had durven hopen, voor zijn vooruitzichten op de predikantsplaats van Uppercross, die hem de kans zou bieden zijn huidige gemeente spoedig te verlaten. Ze leek toen geen grotere wens te koesteren dan dat dominee Shirley, die zich meer dan veertig jaar met grote ijver van al zijn ambtelijke plichten had gekwijt, maar daar langzamerhand te ziek voor was geworden, zou besluiten een nieuwe predikant te zoeken; dat hij al het mogelijke in zijn gemeente zou investeren en deze vervolgens aan Charles Hayter zou overdragen.