Ik had niets meer te doen dan mij aan mijn medewerkers ..voor te stellen, die in de woning van dé hoofdingenieur op mij wachtten. Met Henry en Sam Hawkens ging ik erheen en werd vriendelijk ontvangen. Nadat ik de volgendemorgen afscheid van het gezin had genomen, ging ik naar Henry. Terwijl hij mij hartelijk de hand schudde, onderbrak hij op zijn bruuske manier mijn dankwoorden: ‘Hou je mond, man! Heb je immers alleen weggestuurd om mijn oude gun weer eens aan het woord te laten komen. Vertel me bij je terugkomst maar watje beleefd en ondervonden hebt. Dan zal blijken of je nog altijd bent wat je tot dusver was, zonder het te willen toegeven: een echte greenhorn!’ Hij werkte mij de deur uit. Maar eer die dichtging, zag ik dat er tranen in zijn ogen stonden.

2. Men noemt mij Old Shatterhand

Begin september waren wij al drie maanden bezig, maar hadden onze taak nog niet voltooid, terwijl de meeste andere afdelingen al weer naar huis waren. Daarvoor waren twee oorzaken te noemen; de eerste lag in de omstandigheid dat wij een zeer moeilijke streek moesten bewerken. De lijn moest door de prairie de loop van de Canadian volgen. De richting was tot aan het bron- gebied dus afgebakend, terwijl zij van New Mexico uit door de ligging van dalen en passen eveneens bepaald was. Onze afdeling werkte evenwel tussen de Canadian en New Mexico en wij moesten de geschikte richting tevoren zoeken. Daarvoor waren tijdrovende ritten, inspannende zwerftochten en vele vergely- kende metingen nodig, eer wij met ons eigenlijke werk konden beginnen. Dit alles werd nog bemoeilijkt doordat wij ons in een gevaarlijke streek bevonden, want er zwierven Kiowa’s, Co- manches en Apaches1 rond, die niets voelden voor een spoorlijn door het gebied. Wij moesten voortdurend op onze hoede zijn, waardoor onze werkzaamheden danig vertraagd werden. Me! het oog op deze Indianen moesten wij ervan afzien ons met jachtbuit te voeden, want daardoor zouden wij de roodhuiden op ons spoor hebben gebracht. Wij betrokken dan ook alles wat wij nodig hadden per ossewagen uit Santa Fé. Helaas was deze vervoerswijze zeer ongewis en meer dan eens konden wij met onze metingen niet doorgaan omdat wij op de komst van de wagens moesten wachten.
De tweede oorzaak lag in de samenstelling van onze groep. Zoals gezegd was ik te St. Louis door de hoofdingenieur en zijn drie surveyors vriendelijk ontvangen, zodat ik op een prettige en succesvolle samenwerking had gerekend. Daarin bleek ik mij evenwel vergist te hebben. Mijn medewerkers waren echte Yankees, die in mij de greenhorn, de onervaren Europeaan zagen. Zij wilden geld verdienen, zonder er zich rekenschap van te geven of zij hun taak gewetensvol vervulden. Ik als eerlijk mens was hun daarbij een belemmering en zo verspeelde ik al spoedig hun gunst. Ik trok mij daarvan niets aan, maar deed mijr» plicht. Ik deed zelfs meer. Ik merkte namelijk al gauw dat hun bekwaamheid niet al te groot was. Zij schoven de moeilijkste karweitjes op mij af en maakten het zich zo gemakkelijk mogelijk. Ik had er geen bezwaar tegen, ik ben van opvatting dat men sterker wordt naarmate men zich meer moet inspannen. Mr.