Ik ben doodmoe. Al dat zwaarwichtig geklets maakt me bekaf ... Ik slaap. Wie wil er zo vriendelijk zijn om het gordijn dicht te doen?'

En Maurice Leblanc trekt het gordijn dicht ... ook over zijn plannen.

Maar eenmaal terug in Rouen, bekent hij aan zijn vader dat hij geen roeping voor kaardenfabrikant heeft en dat hij naar Parijs wil vertrekken.

Oorspronkelijk zal hij naar Parijs gaan om rechten te studeren en om bij zijn zuster te zijn ... Want hij bleef lang het broertje van de grote treurspel speelster Georgette Leblanc, vertolkster en bezielster, geheimzinnige en tijdelijke metgezellin van Maurice Maeterlink met wie zij in een beroemd schandaal leefde. In haar memoires heeft Georgette Leblanc Maurice slechts vermeld als een dandy 'die in 1900 de mode van 1835 lanceert'.

Toch is Maurice Leblanc, die een groot schrijverstalent had, een echt Parijs journalist geworden.

Men vindt hem bij Gil Bias als kroniekschrijver, bij de Figaro, bij de Comoedia ... Hij publiceert een verzameling nieuws getiteld 'Des Couples' waarvan Léon Bloy zal zeggen: 'Dat is Maupassant' en Jules Renard: 'Dat is Flau-bert' ... maar desondanks heeft het grote publiek er geen belangstelling voor.

Zonder groot succes publiceert hij enkele romans (Une Femme, L'Oeuvre de Mort, Les Lèvres jointes).

Bij Antoine laat hij een stuk spelen dat als titel heeft 'L'en-thousiasme', maar dat brengt het bij het publiek niet teweeg. Maar Pierre Laffitte, de grote uitgever die juist begonnen is met het tijdschrift 'Je sais tout', vraagt hem een detective te schrijven waarvan de held in Frankrijk zou opwegen tegen zowel Sherlock Holmes als Raffles in Engeland.

En zo ontstaat in opdracht de eerste 'Arsène Lupin'. Eigenlijk heet het nog niet Arsène Lupin, maar Arsène Lopin, naar een Parijs raadslid die een geschil had met de administratieve afdeling. Lopin protesteert en Maurice Leblanc wijzigt de burgerlijke stand van zijn held.

De persoon van Arsène Lupin maakt onmiddellijk naam. Hij lijkt zo min mogelijk op Sherlock Holmes en Raffles. Iedere maand ('Je sais tout' is een maandblad), beleeft Arsène Lupin avonturen die niets te maken hebben met gevolgtrekkingen uit peukjes of voetstappen evenmin als hun geheim voortkomt uit een zware misdadige atmosfeer. Integendeel, alles in het leven van Arsène Lupin is duidelijk, vrolijk en optimistisch. Men weet onmiddellijk als er een verdwijning of diefstal heeft plaats gevonden, dat Arsène Lupin de schuldige is.

Levendig, stoutmoedig, brutaal rost hij zonder ophouden de commissaris af (die hier in dit geval inspecteur Ganimard heet); sleept hij de mensenharten mee, heeft de lachers aan zijn kant, spot met gevestigde toestanden, maakt de burgers belachelijk, komt de zwakken te hulp en Arsène Lupin de gentleman-inbreker is een Robin Hood van het 'Belle Epoque'.

Een echte Franse Robin Hood: hij neemt zichzelf niet al te ernstig, zijn meest dodelijke wapens zijn zijn goede invallen; het is geen aristocraat die leeft als een anarchist, maar een anarchist die leeft als een aristocraat; hij is nooit plechtig, maar altijd spottend; hij verliest zijn hart niet aan de Vrouw van zijn Leven - maar aan de vrouwen van zijn levens. Zo werd hij dan op het toneel voorgesteld door An-dré Brulé vele avonden lang, en zo kwam hij veertig jaar later weer te voorschijn op het scherm in de gedaante van Robert Lamoureux.

Arsène Lupin is in een halve eeuw niet ouder geworden. Hij zal nooit verouderen, zijn hoge hoed, zijn cape en zijn monocle ten spijt.

De mensen van mijn leeftijd spreken onder elkaar over Arsène Lupin als over een zo bekende held, dat de minste geheugenfout wat betreft zijn avonturen, een lompheid lijkt te zijn.

Maar sinds enige tijd zijn de jonge mensen van de generatie van onze kinderen even enthousiast voor die oude vriend van hun ouders, die voor hen even oud is als Ivanhoe, als Rode Pimpernel of als Fantomas, de leeftijd waarop denkbeeldige helden zonder rimpels de eeuwigheid ingaan.

Pierre Lazareff

 

1. De arrestatie van Arsène Lupin

 

Wat een vreemde reis! En toch was ze zo goed begonnen! Ik maakte er, wat mij betreft, nooit een mee die onder gelukkiger voortekenen aanving. De Provence is een snelle gerieflijke oceaanstomer, onder commando van een allervriendelijkst man. Het meest uitgelezen gezelschap was er bijeen. Men maakte er kennissen en er werden vermakelijkheden georganiseerd. Wij hadden dat heerlijk gevoel los van de wereld te zijn, overgelaten aan onszelf als op een onbekend eiland en zodoende verplicht om toenadering tot elkaar te zoeken.

En wij vonden die toenadering ...

Hebt u er ooit bij stilgestaan wat er voor eigenaardigs en onverwachts zit in die groep mensen, die elkaar de avond tevoren nog niet kenden en die gedurende enkele dagen tussen een eindeloze hemel en een geweldige zee, een heel vertrouwelijk leven gaan leiden, die samen de woedende oceaan, de schrikaanjagende aanval van de golven en de verraderlijke kalmte van het deinend water gaan trotseren? Het is eigenlijk in het kort het leven zelf, met zijn stormen en zijn grootheid, zijn gelijkmatigheid en zijn afwisseling en daarom geniet je misschien met een koortsachtige haast en een des te intenser genot van deze korte reis, waarvan het einde al in zicht is op het ogenblik dat je eraan begint. Maar sinds enige jaren is er iets dat bijzonder de emoties van de overtocht vergroot. Het kleine drijvende eiland hoort nog bij de wereld waar je je van bevrijd dacht. Er blijft een band over die op volle zee langzamerhand losser wordt en dan weer langzamerhand wordt aangeknoopt. De draadloze telegrafie zendt signalen vanuit een andere wereld van waaruit je op de meest geheimzinnige wijze nieuws ontvangt. Je kunt in je verbeelding niet zover gaan, dat je je kabels voor de geest haalt waarlangs de onzichtbare boodschap glijdt. Het geheim is nog ondoorgrondelijker en ook poëtischer en je moet je toevlucht nemen tot de vleugels van de wind om uitleg te geven aan dit nieuwe wonder.

De eerste uren voelden wij ons dan ook gevolgd, begeleid en zelfs voorafgegaan door die verre stem die aan een van ons zo nu en dan een paar woorden van daarginds toefluisterde. Twee vrienden spraken met me.