Tien of twintig

andere zonden aan ons allen hun droevig en vriendelijk vaarwel door de ruimte.

Maar de tweede dag, vijftig mijl uit de Franse kust, gaf de draadloze telegrafie ons, op een onweersachtige middag, een telegram door van de volgende inhoud:

 

Arsène Lupin bij u aan boord, eerste klas, blonde haren, verwonding rechter bovenarm, reist alleen, onder de naam R ...

 

Juist op dat moment barstte een hevige donderslag los in de sombere lucht. De elektriciteit viel uit. De rest van het telegram bereikte ons niet. Men wist alleen de beginletter van de naam waarachter Arsène Lupin zich verschool.

Als het over ander nieuws was gegaan, twijfel ik er niet aan of het geheim zou zorgvuldig bewaard zijn door het telegrafiepersoneel evenals door de purser en de kapitein. Maar er doen zich gebeurtenissen voor die de striktste geheimhouding schijnen te doorbreken. Zonder dat je kon vertellen hoe de zaak ruchtbaar was geworden, wisten we dezelfde dag allemaal, dat de beroemde Arsène Lupin zich onder ons schuil hield.

Arsène Lupin in ons midden! de ongrijpbare inbreker, van wiens stoute stukjes de kranten al maanden lang vol stonden! die raadselachtige man, met wie de oude Ganimard, onze beste detective, die strijd op leven en dood had aangebonden waarvan de wederwaardigheden zo'n schilderachtig verloop hadden!

Arsène Lupin, de zogenaamde gentleman, die zijn werkterrein alleen in kastelen en salons zoekt en die, op een nacht, toen hij was binnengedrongen bij baron Schormann, er weer met lege handen vertrokken was en zijn kaartje had achtergelaten, versierd met het volgende opschrift:

 

Arsène Lupin, gentleman-inbreker, komt terug als de meubels echt zijn.

 

Arsène Lupin, de man die zich op duizend manieren vermomt: nu eens als chauffeur, dan weer als tenor, bookmaker, rijkeluiszoontje, als jongeman of man op leeftijd, als vertegenwoordiger uit Marseille, als Russisch arts of als een Spaanse torero.

Geeft u er zich goed rekenschap van: Arsène Lupin loopt rond op de betrekkelijk beperkte ruimte van een oceaanstomer, wat zeg ik ... in dit kleine hoekje van de eerste klas waar we elkaar ieder ogenblik tegenkomen, in deze eetzaal, in die salon of in de rooksalon! Arsène Lupin, dat is misschien wel die meneer ... of hij daar ... of mijn tafelbuur of misschien deel ik met hem een hut ...

De volgende morgen riep miss Nelly Underdown: 'En dat moet nog vijf maal vierentwintig uur duren, dat is een onhoudbare toestand! Ik hoop toch dat ze hem zullen arresteren.'

En tegen mij zei ze:

'U, monsieur d'Andrézy, die al op zo'n goede voet bent met de kapitein, weet u nu echt niets?'

Ik wilde dat ik iets geweten had om het hart van miss Nelly te winnen! Zij was een van die prachtige wezens die overal waar ze zijn, meteen de belangrijkste plaats innemen. Zowel hun schoonheid als hun fortuin verblinden je. Zij hebben een stoet van bewonderaars en dwepers.

Opgevoed in Parijs door een Franse moeder, was zij nu op weg naar haar vader, de rijke Underdown uit Chicago. Zij werd begeleid door een van haar vriendinnen, lady Jerland. Vanaf het eerste moment had ik me kandidaat gesteld om met haar te flirten. Maar in de snelgroeiende vertrouwelijkheid tijdens de reis, had haar charme mij meteen van mijn stuk gebracht en ik voelde me te ontroerd voor een flirt als haar grote zwarte ogen in de mijne keken. Toch accepteerde zij mijn verering met een zekere welwillendheid. Zij verwaardigde zich te lachen om mijn grappen en belang te stellen in mijn verhalen. Zij scheen met een vage sympathie te antwoorden op de zorg waarmee ik haar het hof maakte. Eén rivaal verontrustte me misschien een beetje, een vrij knappe jongeman, elegant en gereserveerd, wiens zwijgzaam karakter zij soms scheen te verkiezen boven mijn buitenissige Parijse manieren.

Hij was juist bij de groep van bewonderaars die om miss Nelly heen stond, toen ze mij allerlei vragen stelde. We hadden ons heerlijk in luie stoelen op het dek geïnstalleerd. Het onweer van de vorige dag had de lucht gezuiverd. Het was een heerlijk ogenblik.

'Ik weet niets met zekerheid, Mademoiselle,' antwoordde ik haar, 'maar is er voor ons niet een mogelijkheid om zelf ons onderzoek in te stellen, net zo goed als de oude Ganimard, de persoonlijke vijand van Arsène Lupin, dat gedaan zou hebben?'

'O, maar nu loopt u wat hard van stapel!'

'Hoezo? Is het dan zo'n moeilijk probleem?'

'Erg moeilijk.'

'Maar u vergeet de gegevens die wij hebben om het probleem op te lossen.'

'Welke gegevens?'

'Ten eerste: Lupin laat zich monsieur R ... noemen.'

'Dat is maar een vage aanduiding.'

'Ten tweede: hij reist alleen.'

'Als u genoeg hebt aan die bijkomstigheid!'

'Ten derde: hij is blond.'

'En wat dan nog?'

'Dan hoeven we alleen maar de passagierslijst na te gaan en te kijken wie we kunnen schrappen.'

Ik had die lijst in mijn zak. Ik haalde ze te voorschijn en nam ze door.

'Ik vestig er allereerst de aandacht op dat er maar dertien personen zijn die vanwege hun beginletter onze aandacht verdienen.'

'Maar dertien?'

'In de eerste klas, ja. Van deze dertien heren R ... worden er negen, zoals u zich kunt overtuigen, begeleid door vrouw, kinderen of personeel. Dan blijven er nog vier alleenstaande personen over: de markies van Raverdan ..

'Dat is een ambassade-secretaris,' onderbrak miss Nelly, 'die ken ik.'

'Majoor Rawson ...'

'Dat is mijn oom,' zei iemand.

'M. Rivolta ..

'Present!' riep een van ons, een Italiaan, wiens gezicht verdween onder een pikzwarte baard.

Miss Nelly barstte in lachen uit.

'Monsieur is nu niet precies blond.'

'Dan,' begon ik opnieuw, 'zijn we verplicht om aan te nemen dat de laatste van de lijst de schuldige is.'

'Dat wil zeggen?'

'Dat wil zeggen monsieur Rozaine. Kent iemand monsieur Rozaine?'

Iedereen zweeg. Maar miss Nelly richtte zich tot de zwijgzame jongeman, wiens voortdurende aanwezigheid in haar buurt me hinderde, en zei:

'En, monsieur Rozaine, geeft u geen antwoord?'

Aller ogen waren op hem gericht. Hij was blond.

Ik moet het toegeven, ergens diep in me was ik geschokt.