Je moet nemen wat ze hebben, ook als je het niet wilt of er nooit van hebt gehoord. Dit soort windhandel kun je moeilijk echte commercie noemen. Maar ook al lijkt het een zinloze bezigheid, het verschilt niet veel van de vastgoedhandel en daar lopen toch dikwijls mensen gelukkig de deur uit.

We zijn inmiddels doorgeschoven tot de westelijke buitenwijken van Toms River. De motels hier zijn vol. Tweedehands auto’s worden ‘weggegeven’. Bij een bonsaikwekerij heeft het personeel de gemutileerde struikjes al naar achteren verhuisd en worden kerstbomen en kerstkransen opgestapeld. Op veel parkeerterreinen wapperen de vlaggen halfstok. Waarom weet ik niet. Banieren loeien millenniumbeelden; investeer in huizen, niet in aandelen; strakke billen zou ik wel willen; ex-zelfmoordenaars welkom. Gele wegpionnen en een reusachtige knipperende gele pijl dwingen ons op de rechterrijstrook langs een diepe geul in het pas opengebroken asfalt, waar van onze belastingcenten struise, gehelmde blanken naar mannen daarbeneden staren.

‘Dat begrijp ik nu echt niet,’ zegt Mike, met zijn kin oplettend omhoog en zijn stoel zo ver naar voren dat hij met zijn tenen bij de pedalen komt en met zijn handen bij het stuur kan. Al navigerend door de feestdrukte kijkt hij me van opzij aan.

Natuurlijk weet ik wat hem dwarszit. Hij heeft ex-zelfmoordenaars welkom op de luifel van Quality Court zien staan. Misschien dat hij zich daarom mijn kanker herinnert en over zijn eigen toekomst tobt. Toen ik in augustus in het Mayo lag, had hij de leiding over de zaak. Dat verliep vlekkeloos. Maar verleden week zag ik op zijn bureau een uitgeprint artikel liggen uit de New York Times, waarin uit de doeken werd gedaan dat de helft van de faillissementen voortkomt uit gezondheidsproblemen en dat het uit zuiver financieel oogpunt profijtelijk kan zijn een eind aan je leven te maken. Ik heb hem gezegd dat één op de tien Amerikanen van kanker geneest en dat de vooruitzichten voor mij gunstig zijn (misschien waar). Toch weet ik vrij zeker dat hij nadenkt over mijn gezondheidstoestand en dat die hem ertoe heeft bewogen te kijken of er brood zit in projectontwikkeling. Daar komt bij: vandaag over een week vlieg ik naar Rochester voor mijn eerste controle in het Mayo en misschien wordt hij mijn angst gewaar. (Ik ben best wel bang en dat kan op hem zijn overgeslagen.)

Boeddhisten zijn van nature tegen zelfmoord en daarin zijn ze onverzettelijk. En ofschoon Mike de vrije markt en de vlaktaks voorstaat en de Wall Street Journal leest, is hij ook zijne heiligheid de Dalai Lama toegewijd gebleven. Zijn screensaver op kantoor is een stralende, vorig jaar op Meadowlands genomen kleurenfoto van hemzelf naast de nietige hergeborene.* 

* Meadowlands – evenemententerrein en sportcomplex bij New York; thuishaven van de Giants.Hij heeft ook drie rood-wit-blauwe gebedsvlaggetjes en een schilderijtje van de duizendarmige Chenrezig staan, met daarnaast een gesigneerde foto van Ronald Reagan op glanzend papier (waarover onze klanten zich het hoofd mogen breken op het moment dat ze een stevige cheque uitschrijven). Volgens de Dalai Lama neemt de juiste, vredige en meelevende geestesgesteldheid alle belemmeringen weg, waarmee we karmisch gesproken precies krijgen wat we moeten krijgen. Onze voorouders leven immers in ons voort en de wereld is immers het resultaat van onze daden enzovoort enzovoort enzovoort. Anders gezegd, zelfdoding moet niet nodig zijn. Ik ben het er volledig mee eens. Klaarblijkelijk staan het nobele lachebekje in ballingschap en de welbespraakte Gipper hierin zij aan zij, zoals in heel veel dingen.** (Ik wist niks van Tibet of van boeddhisten en moet ’s avonds bijlezen.)

** The Gipper – bijnaam van Ronald Reagan, die hij heeft overgehouden van zijn rol als George Gipp in de film Knute Rockne, All American (1940).

Ook is Mike enigszins op de hoogte van mijn steungroep en vindt hij dus dat ik spiritueel ben (wat niet zo is), wat hem ertoe beweegt me allerhande omstreden ethische kwesties voor te leggen en, om te laten zien dat hij superieur is aan mij, voorwendt mijn standpunten niet te begrijpen. Dat doet hem goed. Een van zijn recente gespreksonderwerpen is de slachting in Columbine, die naar zijn mening werd veroorzaakt door het streven naar een luxeleventje en niet, zoals ik denk, door het feit dat het kwaad onuitroeibaar is. In de verder zinloze controverse rond Elian Gonzales koos hij uit solidariteit met immigranten voor de familie in de VS, terwijl ik me achter de Cubaanse verwanten schaarde, wat alleen maar logisch is.

Het moet gezegd dat Mikes normen en waarden hebben moeten leren opgewekt samen te werken met het consument- en marktgerichte egoïsme dat het vastgoedwezen eigen is.