Denk eens goed na, waar is die brief?'

`Hij zat in mijn broek, kapitein; als hij er niet meer in zit, kan ik alleen maar denken dat hij nu op de veilige plaats is waar u over sprak.'

`Denk je dus dat ik hem meegenomen heb?'

Pepe geeuwde.

`Zouden we niet naar de alcalde gaan?'

`Ja. Maar hoe is het nu met die brief?'

`Zit in mijn broek!'

Hij pakte zijn lantaren en liet het aan de kapitein over of die hem wilde volgen of niet.

Toen ze bij het lijk kwamen, zagen ze dat don Ramon Cohecho bezig was een lijst van de gestolen voorwerpen op te maken; met het onderzoek van de dode was hij al klaar.

`Komt u eens hier, senor Pepe,' zei hij. 'Ik moet u in naam der wet enkele vragen stellen. U had vandaag de wacht bij de Ensetiada?'

`J a.'

Wanneer heeft u uw post betrokken?'

Òm negen uur.'

Wat deed u toen u ter plaatse aankwam.?'

'Ik

hm, ik ging zitten.'

28

Èn toen?'

Èn toen

toen ben ik weer opgestaan.'

'Maar je hebt intussen zeker wel een beetje geslapen

`De klank van dit laatste woord had een eigenaardige uitwerking op de miquelete; hij zette zijn mond open en gaapte.

`LT heeft vannacht toch zeker ook geslapen, don Ramon?'

`Ja, maar ik stond niet op wacht. Je bent dus weer opgestaan en toen ...?'

.. ben ik naar beneden, naar de oever gegaan en heb die kerel hier door zijn hoofd geschoten.'

`Hoe kwam dat?'

`Pepe vertelde hoe het gegaan was. De escribano zat tussen de twee lantarens gehurkt en zette het verslag op papier.

`We zullen de pakketten meenemen maar het lijk laten liggen', besliste de alcalde. 'Het blijft onder jouw bescherming, Pepe, en ik hoop dat het veilig is.'

`Zo veilig als in Abrahams schoot, want ik hoop niet dat die kerel nog een keer levend wordt, anders zou ik hem nog een kogel door zijn kop moeten jagen!'

'Korn don Lucas! Onze taak is hier beeindigd!'

De drie mannen verwijderden zich en Pepe ging weer languit op de grond liggen. Hij werd niet meer gestoord tot de aflossing kwam en liep toen terug naar het dorp om nu niet alleen voor de schijn, maar werkelijk echt te slapen.

De roofmoord op slot Elanchove baarde ook in wijdere kringen zeer veel opzien. De justitie van het land stond in die tijd niet in hoog aanzien; men deed alle mogelijke moeite, althans men wekte de schijn alle mogelijke moeite te doen om de daders te ontdekken en iets over de kleine Fabian te weten te komen — maar zonder resultaat. De twee die enige opheldering hadden kunnen geven, de kapitein en Pe-pe, zwegen omdat de voile waarheid hun in gevaar moest brengen. Maar de eerlijke miquelete had gewetenswroeging.

Hij kon de gedachte niet van zich afzetten dat bij hem een gedeelte van de schuld lag die op de verdwenen moordenaars van Elanchove rustte; de ring bleef daarom onder de steen liggen; Pepe wilde liever honger lijden dan zich dik te eten van het bloedgeld, en zo werd hij gekweld door het gepieker over de vraag op welke manier hij deze zware last van zijn schouders zou kunnen wentelen.

Het was zeker een week na die nacht in de Ensenada; hij had dagdienst bij de haven. Een Engelse driemaster had in voile zee de vloed afgewacht en liep nu de haven binnen.

Het schip scheen alleen water te willen halen en had slechts een enkele passagier die zich zodra het anker gevallen was aan land liet roeien.

29

Pepe stond naast Juan de Diaz, de slotbewaarder van Elanchove, die voor de een of andere boodschap naar het dorp moest, en volgde onwillekeurig met zijn blik het bootje waarin degene zat die aan land wilde. Toen slaakte de slotbewaarder een kreet van verrassing.

Wat is er, don Juan de Diaz?'

`Ziet u die man daar in dat roeibootje?'

Weet u wie dat is?'

`Nee. Hij houdt zijn jas voor zijn gezicht om het tegen de zon te beschermen.'

Èn toch ken ik hem! 0, dat is een heilig wonder! De doden staan op en worden weer levend!'

`Santa Lauretta, u maakt me bijna bang! Is die man dood geweest?'

`Heeft u nog nooit gehoord dat graaf Antonio de Mediana dood is?'

`Dood of spoorloos verdwenen! Wat heeft deze senor met graaf Antonio te maken?'

Vat hij met hem te maken heeft? Por Dios, veel, heel veel, want hij is het immers zelf! Ik ken hem en zal hem meteen gaan begroeten!'

De oude majordomus rende naar de plek waar de passagier zojuist in het bootje was gaan staan en aan land was gesprongen als iemand die zulke sprongen gewend is. Zijn gezicht was nu niet meer bedekt, en duidelijk te herkennen, en — toen slaakte ook Pepe een half onderdrukte kreet die meer naar een hevige schrik dan naar een aangename verrassing klonk.

`Heilige moeder van Segovia, dat is niemand anders dan de capitan van wie ik de ring gekregen heb! En waarachtig, het moet de graaf zijn, want hij geeft Diaz een hand en begroet hem zoals een meester zijn bediende begroet!'

De twee mannen sloegen de weg naar het slot in en moesten vlak langs Pepe die bijna trillend van opwinding de zojuist aangekomene met fonkelende ogen opnam. De graaf moest deze blik zien. Zijn donkere ogen schoten vuur toen hij de miquelete in het gezicht keek en hij werd plotseling een nuance bleker.