Een scherpe blik van onder zijn neergeslagen oogleden op de kapitein, die met zijn rug naar hem toestond, overtuigde hem ervan dat hij het kon wagen. Met een bliksemsnelle beweging had hij het papier opgeraapt en onder zijn jas verstopt; toen viel hij weer terug in zijn schijnbare onverschilligheid. Hij zei bij zichzelf dat het toch jammer was, een papier te laten liggen dat van waarde moest zijn, omdat men het tot dusverre had bewaard.

Toen draaide de kapitein zich om en zag hem.

`Rola, Pepe, slaap je?'

De miquelete slaakte een diepe zucht en sloeg zijn ogen op.

`Hier ben ik, kapitein', antwoordde hij, eerbiedig saluerend.

'Ik geloof dat u me heeft laten roepen?'

`Geloof je dat? Heus, die kerel is midden in zijn slaap hier naar toe gelopen en weet niet precies of hij wakker was of dat hij droomde!'

'Ik kom ook al dromende, kapitein, een bewijs van gehoorzaamheid, waartoe niemand anders in staat is.'

Ìnderdaad!' lachte don Lucas. 'Maar laten we ter zake komen! Het zijn slechte tijden niet, Pepe?'

'Ik heb zo'n idee dat ik erover heb Koren spreken.'

`Zo'n idee? Ja, de ellende van deze tijd heeft jou maar half in zijn macht: jij slaapt constant.'

Pepe onderdrukte een geeuw.

Àls ik slaap, heb ik geen honger. En dan droom ik soms ook dat de regering mij mijn soldij uitbetaalt.'

`Dan ben jij gelukkig maar een klein gedeelte van de dag haar schuldeiser. Maar weet je ook dat dat voortdurende ge-slaap eigenlijk slecht in overeenstemming te brengen is met de plichten van een miquelete?'

la? Hoezo?'

Èen kustwacht moet in de eerste plaats waakzaam zijn. Er wordt iedere dag meer over je luiheid gesproken, en het kan heel gemakkelijk zover komen, dat je als een ondeugdelijke dienaar van de staat op straat gezet wordt. Het zou heel verdrietig zijn als je helemaal geen werk had!'

Àllerverschrikkelijkst, kapitein!' stemde Pepe met een buitengewone goedmoedigheid met hem in. 'Ik sterf met werk al van de honger; hoe moet het dan wel worden als ik dat helemaal niet meer heb?'

Dat zou nog verschrikkelijker zijn dan ambtshalve de hongerdood te sterven. Maar ik zal je voor die ellende bewaren en je vandaag een bewijs van mijn vertrouwen geven dat je reputatie zal herstellen.'

'Doet u dat, kapitein', zei Pepe, terwijl hij papier en tabak te voorschijn haalde en op zijn gemak een sigaretje draai-11

de. Ten dergelijk vertrouwen is bijna even verkwikkend als een lekker dutje!'

zult voor vannacht een post betrekken, die ik slechts aan de betrouwbaarste van mijn mensen kan toevertrouwen. Je bent er tot dusverre nog nooit heen gestuurd, en ik hoop werkelijk, dat je je plicht met een vurige ijver zult vervullen!'

`Santa Lauretta! Alsof dat niet vanzelfsprekend was! Waar is het?'

Ìn de Ensenada.'

Ìn de baai? Wat moet ik daar doen?'

Ìn de eerste plaats niet staan slapen op je post!'

`Daar zal ik heel erg mijn best voor doen, hoewel ik al in drie uur geen oog heb dichtgedaan, kapitein! En dan?'

Don Lucas gaf hem zijn instructies op zo'n verwarde manier, dat zelfs de scherpzinnigste denker er geen touw aan had kunnen vastknopen, maar vroeg toch aan het eind: hebt toch alles goed begrepen, Pepe?'

`Heel goed!' verzekerde de miquelete, maar hij had de grootste moeite om zijn zware oogleden open te houden.

Èn neem vooral de lantaren mee, zodat ik je in het donker kan vinden als ik kom inspecteren. Nu kun je gaan!'

Pepe verzette ondanks dit bevel geen voet; zijn ogen waren toch nog dichtgevallen. De kapitein schudde hem bij zijn arm.

`Heb je het niet gehoord? Je kunt gaan!'

De miquelete vermande zich.

`Goed kapitein!'

Met loden schreden sleepte hij zich de deur uit; maar don Lucas wreef met een tevreden gezicht in zijn handen.

`Die kerel is met geen goud te betalen. Als ik hem speciaal voor mij alleen geschapen had, had het me niet beter kunnen lukken. Hij zal slapen en snurken als een rinoceros en ik zal een paar handen vol dubloenen in mijn zak kunnen steken!'

Ook Pepe voerde een alleenspraak toen hij de woning van de kapitein had verlaten.

`Santa Lauretta, dat zaakje zit precies zo, als ik me had voorgesteld! Don Lucas heeft iets in de baai te doen, in ieder geval een winstgevend zaakje waarmee niemand anders iets te maken heeft, en omdat een ander waakzaam zou zijn en hem in de weg zou staan, zet hij mij op die post.

Best, mijn waarde don Lucas, ik zal slapen, maar slechts zo lang als mij goed dunkt. En ik zal nu ook een blik in die brief werpen, misschien geeft die me enige opheldering. Er is niets zo voordelig als slapen, als men ambtshalve eigenlijk wakker moest zijn!'

12

Met snelle, veerkrachtige schreden liep hij terug naar zijn huisje, waar hij de lamp aanstak en het papier te voorschijn haalde. Hij had leren lezen, wat geen enkele van zijn kameraden van zichzelf kon zeggen, maar hield deze kunst zo veel mogelijk geheim.