Onder den invloed van Akut’s smeekbeden begon Tarzan over een koop van den aap te spreken; maar Paulvitch wilde geen prijs noemen, hij zou de zaak nog eens overwegen.

Toen Tarzan weer thuis kwam, moest Jack alle bijzonderheden hooren en ten slotte opperde hij het plan, dat zijn vader den aap koopen en thuis nemen zou. Lady Greystoke wilde niets van het plan weten. De jongen bleef aandringen. Tarzan legde uit, dat hij Akut had willen koopen om hem naar zijn jungle terug te laten brengen, en dat vond de moeder uitstekend. Jack vroeg verlof om naar den aap toe te mogen gaan, maar weer kreeg hij een weigering. Hij wist echter het adres, dat de dresseur

25

aan zijn vader gegeven had, en twee dagen later kreeg hij gelegenheid om zijn nieuwen gouverneur – die in plaats van den verschrikten Mr. Moore gekomen was – te ontsnappen –

en vond hij na een langdurig zoeken door een deel van Londen, waar hij nog nooit geweest was, het vieze kleine huisje van den ouden pokdaligen man. De oude kerel kwam zelf voor, maakte, toen hij hoorde, dat de jongen kwam om Ajax te zien, de deur open en liet hem in het kleine kamertje, waarin hij en de groote aap woonden. In vroegere jaren was Paulvitch een kieskeurige schelm geweest; maar een tienjarig verblijf onder de kannibalen had het laatste spoor van netheid in hem vernietigd. Zijn handen waren ongewasschen, zijn enkele haren ongekamd. Zijn kamer was een toonbeeld van de vuilste wanorde. Toen de jongen binnenkwam, zag hij den grooten aap neergehurkt op het bed zitten, dat met een laag vuile dekens en stinkende vodden bedekt was. Bij het zien van den jongen, sprong de aap op den grond en kwam naar hem toe. De man, die den jongen niet herkende en bang was, dat de aap hem kwaad wilde doen, plaatste zich tusschen hen en beval den aap naar het bed terug te gaan.

„Hij zal me niets doen”, riep de jongen. „We zijn vrienden en vroeger was hij de vriend van mijn vader. Zij hebben elkander in den jungle gekend. Mijn vader is Lord Greystoke. Hij weet niet, dat ik hier ben. Mijn moeder heeft het verboden, maar ik wilde Ajax zoo graag zien en ik zal je ervoor betalen, als ik dikwijls naar hem mag komen kijken.”

Toen de jongen gezegd had, wie hij was, kneep Paulvitch zijn oogen dicht. Sinds hij Tarzan weer voor het eerst van uit de coulissen van het theater gezien, hadden zich in zijn versuft brein langzamerhand wraakgedachten gevormd. Het is een karakteristiek kenmerk van zwakken en misdadigers om anderen de ongelukken te verwijten, welke het resultaat zijn van hun eigen slechtheid en zoo kwam het, dat Alexis Paulvitch zich langzaam de gebeurtenissen uit zijn vroeger leven voor den geest riep en de schuld van alle ongelukken, welke hem en Rokoff getroffen hadden bij de mislukking van hun plannen, gaf aan den man, dien zij beiden zoo dikwijls getracht hadden ten gronde te richten en te vermoorden. In den beginne zag hij geen middel om zich, zonder dat hij zelf gevaar liep, op Tarzan te wreken door hem te treffen in 26

zijn zoon; maar dat hij door middel van dien jongen wraak nemen kon, begreep hij ten volle en derhalve besloot hij den jongen tot zich te trekken in de hoop, dat het noodlot hem later helpen zou. Hij vertelde den jongen alles wat hij wist omtrent het leven van zijn vader in den jungle, en toen hij merkte, dat de jongen gedurende zoovele jaren in onwetendheid daaromtrent gehouden was en zelfs niet naar den Dierentuin mocht en dat hij zijn gouverneur had moeten vastbinden om naar het theater te kunnen gaan en Ajax te zien, raadde hij onmiddellijk het karakter van den grooten angst, die in de harten van de ouders van den jongen lag – n.l. dat hij zou gaan snakken naar den jungle, zooals zijn vader ernaar gesnakt had.

En dus moedigde Paulvitch den jongen aan dikwijls te komen en telkens buitte hij de voorliefde uit van den jongen door verhalen uit de wildernis, waarmede Paulvitch maar al te goed bekend was. Hij liet hem veel met Akut alleen en al heel gauw hoorde hij tot zijn verbazing, dat de jongen zich voor het groote dier verstaanbaar kon maken – dat hij in werkelijkheid veel woorden van de primitieve taal der anthropoïden geleerd had.

In dien tijd kwam Tarzan ook verscheidene malen bij Paulvitch. Hij scheen Akut graag te willen koopen en ten slotte zeide hij den man openhartig, dat het niet alleen een verlangen van hem was om het dier naar de vrijheid van zijn geboorte-jungle terug te doen keeren, maar dat zijn vrouw bang was, dat haar zoon er achter komen zou, waar de aap zich ophield, en door zijn toegenegenheid voor het dier vervuld worden zou met het instinct, dat, zooals Tarzan Paulvitch uitlegde, van zooveel invloed op zijn eigen leven geweest was.