Ze vielen allemaal onder de tomahawks en de pijlen van de Comanches, behalve ik en twee anderen. Onze enige redding was de Llano en we hadden het grootste stuk al achter de rug toen de palen ophielden. We waren voortdurend op onze hoede, maar midden in de nacht werden we toch overrompeld. 1k zag kans in het donker te ontkomen, maar m'n paard en wapens moest ik achterlaten. Drie dagen heb ik het uitgehouden, toen was ik echter aan het eind van mijn krachten. 1k weet niet hoe lang ik hier gelegen heb en toen ik weer bij kwam, was u bij me. 1k dank u, sir! De oude Tom Summerland zal wel weer een buks en een paard krijgen en dan zal hij u bewijzen dat hij uit dankbaarheid voor u nog heel andere dingen slikt dan een beker vol coyotebloed!'

Flij zweeg. De westman is doorgaans nogal zwijgzaam en Tom Summerland had ondanks zijn uitputting waarschijnlijk de langste redevoering van zijn leven gehouden. De goede man zag er allesbehalve gentlemanlike uit; de doorstane vermoeienissen hadden zijn lichaam afgetakeld en zijn kleding was erbarmelijk, maar zijn typische trappergezicht had die uitdrukking van bui-tengewone slimheid, vermengd met eerlijkheid en trouw, waaraan men een dapper man herkent, ook al gaat hij gekleed in lompen.

`Wat een wapen betreft, dat is al voor elkaar,' zei Dayer. Ìk heb 12

behalve mijn dubbelloops jachtgeweer een voortreffelijke buks aan mijn zadel hangen. Die kunt u krijgen; munitie en voedsel heb ik ook; alleen water, water hebben we hard nodig, niet alleen voor onszelf, maar vooral ook voor mijn paard, want zonder hem zijn we verloren. Maar goddank hebt u gelijk gehad; die wolk wordt steeds groter, hij bedekt at bijna de halve hemel en ik geloof inderdaad dat we niet van dorst hoeven to ver-smachten.'

staat als een paal boven water! Binnen vijf minuten barst het los, sir, neem dat maar van mij aan. Tom Summerland is niet voor het eerst in de vlakte des doods en hij kent haar buien als zijn eigen kogeltas. Maar laten we uw paard vastzetten en het kruit goed droog opbergen, anders zijn beide verloren.'

Hij stond op en zette zijn pet op zijn verwarde haardos. Het was een hoofddeksel dat nergens zijns gelijke had. Vele jaren geleden had hij hem met hertepezen in elkaar genaaid uit een stuk berevel en van het begin of aan was het een eigenaardig model geweest. In de loop van de tijd waren de haren eraf gesleten op een paar plukken na die lang en vaalbruin neerhingen. Ontel-bare malen doorweekt van de regen en evenzo vaak door de zon weer gedroogd, had het pronkstuk een onbeschrijflijke vorm aangenomen en lag op Toms hoofd als een uitgedroogde kwal die door de hitte in een halfronde vorm getrokken was. Zulk soort kledingstukken zijn in de prairie zeker niet zeldzaam; ze hebben hun bezitter goede diensten bewezen, ze zijn hem heilig geworden en hij kan er zelfs geen afstand van doen als hij voor korte tijd met de beschaafde wereld in aanraking komt.

Het was inmiddels nog drukkender geworden, maar de twee mannen hadden nieuwe kracht gekregen door de wetenschap dat het zou gaan regenen. Ook het paard was weer opgestaan en hield snuivend zijn hoofd omhoog. Het voelde instinctief dat de redding nabij was. De mannen staken een paal in de grond en zetten het dier er stevig aan vast. Daarna zorgden ze ervoor dat het voedsel en de munitie niet nat konden worden. Nauwelijks hadden ze dit gedaan of de bui barstte los, niet geleidelijk maar plotseling, als een vloedgolf die van de hemel neerstortte en alles in de aarde wilde doen verdwijnen. De mannen doken snel neer ; Summerland trok de pet van zijn hoofd, hield hem naar boven gekeerd en in een oogwenk was hij vol.

`Cheer up, sir, doe met uw hoed hetzelfde! Op uw gezondheid en op die van de ouwe Tom Summerland!'

Hij goot het water in zijn wijd geopende mond, klakte met zijn tong alsof hij een glas echte New Hampshire-whisky had leeggedronken en hield zijn pet weer omhoog.

Dayer volgde zijn voorbeeld en herstelde snel van zijn uitput-13

ting. Ook het paard deed zich tegoed en hinnikte luid.