Ik vond het leuk.’

‘Ik ook.’ Ik ga haar niet tegenspreken.

Ik loop achter haar aan naar de voordeur. ‘Zal ik met je mee naar beneden lopen?’

‘Nee, dank je, ik ben een grote meid. Dag, Maxim. Leuk je gekend te hebben.’

‘Insgelijks... Heather.’

‘Goed zo.’ Ze straalt, blij dat ik haar naam nog weet, en het is onmogelijk niet naar haar terug te glimlachen. ‘Dat is beter,’ zegt ze. ‘Ik hoop dat je vindt waarnaar je op zoek bent.’ Ze gaat op haar tenen staan en geeft me een kuis kusje op de wang. Ze draait zich om en loopt wankelend op haar hoge hakken naar de lift. Ik kijk naar haar weglopende figuur en zie haar lekkere kont onder haar rode jurk bewegen.

Dat ik vind waarnaar ik op zoek ben? Wat wil je daar nou weer mee zeggen?

Ik heb dit allemaal. Ik ben net met jou naar bed geweest. Morgen is het weer iemand anders. Wat heb ik nog meer nodig?

Hoewel ik niet weet waarom, irriteren haar woorden me, maar ik schud het van me af en ga weer naar bed, opgelucht dat ze weg is. Terwijl ik mijn spijkerbroek uittrek en onder de lakens glijd, weerklinken haar afscheidswoorden in mijn hoofd.

Ik hoop dat je vindt waarnaar je op zoek bent.

Hoezo zei ze dat, verdomme?

Ik heb net een enorm landgoed in Cornwall geërfd, een landgoed in Oxfordshire, nog een in Northumberland, en een klein deel van Londen – maar ten koste waarvan?

Kits bleke, levenloze gezicht duikt weer op in mijn gedachten.

Shit.

Er rekenen nu allerlei mensen op me, veel te veel: pachtboeren, werklieden op de landgoederen, huishoudelijk personeel in vier huizen, de ontwikkelaars in Mayfair...

Godver.

Fuck you, Kit. Fuck you dat je bent doodgegaan.

Ik doe mijn ogen dicht en knipper niet-geplengde tranen weg, en terwijl Heathers afscheidswoorden nog in mijn hoofd weerklinken val ik in een diepe slaap.

Twee

Alessia stopt haar handen dieper in de zakken van Michals oude anorak in een vergeefse poging om haar koude vingers op te warmen. In elkaar gedoken in haar sjaal sjokt ze door de ijskoude winterse druilerige regen naar het appartementencomplex aan de Chelsea Embankment. Het is vandaag woensdag, haar tweede dag hier zonder Krystyna, en ze gaat weer naar het grote appartement met de vleugel.

Ondanks het weer heeft ze nu al het gevoel dat ze een flinke prestatie heeft verricht door de benauwde en volle treinreis zonder haar gebruikelijke angstgevoelens te doorstaan. Ze begint te begrijpen dat het in Londen zo gaat. Er zijn te veel mensen, er is te veel geluid en te veel verkeer. Maar het ergste is dat niemand met een ander praat, behalve om ‘Pardon!’ te zeggen als iemand tegen haar aanbotst, of: ‘Wilt u naar achteren doorlopen?’ Iedereen verstopt zich achter zijn gratis krant of luistert door een koptelefoon naar muziek, kijkt op zijn telefoon, leest een e-book en vermijdt elk oogcontact.

Die ochtend had Alessia de mazzel dat ze een zitplek had in de metro, maar de vrouw naast haar had een groot deel van de reis in haar telefoon zitten blèren over haar niet zo succesvolle date van de avond ervoor. Alessia had haar genegeerd en de gratis krant gelezen om haar Engels op te vijzelen, maar ze wilde dat ze muziek kon luisteren door een koptelefoon en niet naar het harde geklaag van de vrouw hoefde te luisteren. Zodra ze de krant uit had, had ze haar ogen dichtgedaan en van majestueuze bergen gedroomd met sneeuwplekken en groene weiden, waar het naar tijm rook en het gezoem van bijen weerklonk. Ze mist thuis. Ze mist de rust en stilte. Ze mist haar moeder, en ze mist haar piano.

Haar vingers buigen in haar zakken als ze zich haar inspeelstuk herinnert. Ze hoort de noten luid en duidelijk in haar hoofd en ziet ze in felle kleuren. Hoelang heeft ze al niet meer gespeeld? Haar opwinding neemt toe als ze aan de vleugel denkt die in het appartement op haar wacht.

Ze loopt de ingang van het oude gebouw door naar de lift, nauwelijks in staat haar enthousiasme te bedwingen, en dan naar het penthouse. Een paar uur lang op maandag, woensdag en vrijdag is deze prachtige woning, met haar grote, hoge kamers, donkerhouten vloeren en vleugel helemaal van haar. Ze draait het slot van de deur open en wil het alarm uitzetten, maar tot haar verbazing klinkt er geen waarschuwende piep. Misschien is het systeem kapot, of het is niet aangezet. Of...