Een lage divan, overdekt met een Perzische stof, was overlommerd door een volbladige aralia. Een kleine schrijftafel was overladen met talloze kleine voorwerpen van weelde. Beelden, platen, veren, palmen vulden alle hoeken. De roze marmeren schoorsteen was bekroond met een Venetiaans spiegeltje, door rode koorden en kwasten als opgebeurd. Een Amor en Psyche, naar Canova, in biscuit, vormde daar een groep van een, zich overgevende, ontsluierde jonkvrouwen een minzieke, gevleugelde god.
Toen Eline met Ben binnenkwam, streelde de rossige gloed van de haard haar aanstonds de wangen. Zij wierp het kind enige verscheurde, uit hun banden hangende, prachtwerken toe, om het bezig te houden; en het nestelde zich op de divan, onder de aralia. Eline trad even haar slaapkamer binnen, waarvan de ramen nog enige smeltende ijsbloemen vertoonden, fijn geëtst, als in kristal.
Als een apotheose van tulle en kant stond daar een toilette-duchesse, grillig omgeven met de satijnen cornets van oude balbouquetten, en overladen met flacons, en coupes van porcelaine-de-Sèvres en kristal. Tussen al dit wit en roze schitterde de spiegel als gepolijst metaal. Het ledikant verschool zich achter rode draperieën, een brede psyché, dwars in een hoek, ving in zijn glas een grote watering van licht op.
Even zag Eline rond, of de meid alles naar behoren had geschikt; toen, huiverend in de kilte van het juist geluchte vertrek, ging zij opnieuw haar zitkamer in en sloot de deur. Het was er zeer behaaglijk in die iet of wat oriëntalische weelde, terwijl van buiten de sneeuw een schelwitte weerkaatsing naar binnen schoot.

II

Eline voelde haar keel vol melodie. Zij zocht dus, in een aandrang zich te uiten, tussen haar muziek, en koos de wals van Mireille. Zij zong ze met variaties van zichzelf, met lange points-d'orgue, fijn uitgesponnen als zwellende glazen draden, met jubelende trillers, als die van de leeuwerik in haar lied. Zij vergat de sneeuw en de koude daarbuiten. Toen kreeg zij een gewetenswroeging bij de gedachte, dat zij in geen drie dagen gestudeerd had, en zij zong gamma's, fileerde haar hoge tonen of zocht de smelting van een moeilijke overgang te volmaken. En het metaal van haar stem klonk glansrijk op, een weinig koud maar helder, vol kristal en parelen.
Ben, hoewel gewend aan dit gejubel, dat het gehele huis doortrilde, bleef toch met open mond luisteren, zonder zijn illustraties verder om te bladeren en opschrikkende bij de doordringende schelheid van een hoge si of do.
Eline begreep nu zelf niet, waarom zij de vorige dag zo treurig was geweest. Hoe was die bui van melancholie toch komen aandrijven, zonder een bepaalde aan te duiden oorzaak; hoe weggezweefd, eveneens zonder een alles overstromende vreugde? Nu voelde zij zich opgewekt, vrolijk, gezond; het speet haar gisteren niet de tableaux te hebben gezien, waarvan zij gaarne door Betsy meer had horen vertellen, en zij vreesde zeer, dat de heer en mevrouw Verstraeten haar ongesteldheid niet ernstig zouden hebben opgenomen. Die goede, gezellige meneer Verstraeten, altijd vol vrolijkheid en gekheid, en die lieve mevrouw! Ze kende niemand zo goed en lief als mevrouw! En zij dacht, steeds voor haar piano, nu een roulade, dan een paar voorslagen studerende, aan andere lieve mensen, die zij kende. Ze vond goede eigenschappen in al haar kennissen: in de Ferelijns, Emilie de Woude, de oude mevrouw Van Raat, mevrouw Van Erlevoort, ook in mevrouw Van der Stoor. Cateau was een poetje. En zij betrapte zich op het idee, wel eens met die komedietroep te willen meedoen: ze vond dat Frédérique, Marie, Lili, Paul en Etienne een uitstekende levensopvatting hadden, altijd vrolijk samen, vol plannen van pretjes. Het was wel aardig zich te laten bewonderen, mooi gedrapeerd. En Paul had een lieve stem, ze vond het heerlijk duo's met hem te zingen, en ze vergat, dat ze een paar dagen geleden aan haar zangmeester had gezegd, dat hij hoegenaamd geen klank in zijn orgaan had.
Ze was dus aangenaam gestemd en ze zong een tweede wals, die van Juliette uit Gounods opera. Ze dweepte met Gounod!
Het was halfelf, toen er geklopt werd aan haar deur.