Afgetobd vielen de artisten neer in de gemakkelijke stoelen van de ruime serre, waar een koud souper verscheen, een kalkoen, sla, een taart, champagne.
"Wat was het mooist? Wat was het mooist?" riepen zij allen.
En een ieders opinie werd gewikt en gewogen, bestreden en toegejuicht, onder een algemeen gerammel van borden, gekletter van vorken en lepels, geklink van glazen, vol en spoedig leeg.

naar boven

HOOFDSTUK II

I

om halfdrie keerden de Van Raats van het souper terug naar het Nassauplein. Hun huis was stil, de knecht en de meiden waren naar bed. Terwijl Henk zijn sleutel in de zak stak, en de bout dwars voor de huisdeur lichtte, stelde Betsy zich onwillekeurig haar slapende jongen voor, roze, met gesloten vuistjes, in zijn wit bedje. Zij nam de bougie van de pijler der trap, en ging naar boven; hij met zijn couranten de eetkamer in. Het gas brandde er, schemerflauw, een verkleinde waaiervlam.
Zo ook in haar kleedkamer. Zij draaide de kraan open, waardoor zich het licht schel uitbreidde, en trok haar bonten rotonde van de schouders. In de kleine haard wrong zich stuiptrekkend een vurige tong, als van een heraldische leeuw. Er zweefde door het vertrek iets als de lauwheid van een warm bad, vermengd met de zoete geur van Violettes de Parme. Even zag zij in de aangrenzende donkere kamer naar het witte bed van haar kind om, begon zich toen, zuchtende, te ontkleden en liet de kanten japon, als een wolk van zwart, haar heupen afglijden. De deur werd geopend, en Eline kwam, een weinig bleek, binnen, in een wit flanellen peignoir, met los hangend haar.
"Zo Elly, nog niet naar bed?"
"Neen, ik... heb wat zitten lezen. Heb je je geamuseerd?"
"O zeker, het was alleraardigst. Ik wou alleen, dat Henk niet zo ondraaglijk vervelend was. Hij zegt geen stom woord, en zit met zijn bête gezicht aan zijn horlogeketting te morrelen, tot ze gaan whisten, in de pauzes."
Enigszins driftig zette Betsy de ene voet achter de andere, en schopte een schoentje uit, van goudleer, met kralen.
Eline rekte zich, kwijnend.
"Heb je gezegd aan mevrouw Verstraeten, dat ik ongesteld was?"
"Ja, maar zusje, je weet, als ik 's avonds thuis kom, verlang ik naar mijn bed. Morgen de rest, vind je niet?"
Eline wist, dat haar zuster, 's avonds thuiskomende, of zij zich geamuseerd had of niet, immer in een licht korzelige stemming was, een ergernis, veroorzaakt door de lust zich zo spoedig mogelijk te ontkleden.
Toch had Eline even de aandrang met een bits woord te antwoorden, maar gevoelde ogenblikkelijk daarop er zich te loom en ontzenuwd voor. Zij roerde zacht met de lippen Betsy's wang aan, en liet haar hoofd, geheel onwillekeurig, op de schouder van haar zuster neer, in een onbedwingbaar verlangen naar tederheid.
"Ben je heus ziek, he, of...?"
"Neen. Alleen een beetje... een beetje lui... Adieu."
"Slaap lekker."
Eline ging, loom en bevallig in haar witte peignoir. Betsy raapte de kantenjapon op, en ontkleedde zich verder.

II

In de gang kreeg Eline het onbewuste gevoel van buiten de deur gezet te zijn, dat haar, zeer vaag, onaangenaam aandeed.